Uiteindelik!

Ek dreig nou al vir weke (eintlik maande) om weer 'n paar gedagtes hier te laat, maar duidelik nie sover gekom nie. Vanaf my vorige inskrywing het ons intussen 'n heerlike kerstyd beleef, 'n opwindende nuwejaar binnegaan en ook besig gewees met eksamen skryf. En saam met dit het daar soveel gebeur - soms voel dit 'n mens moet net die bus stop en 'n bietjie asem skep. Maar gelukkig weet ek ons leef nie die lewe vir onsself nie, maar vir 'n groter doel, en om God se Koningkryk uit te brei. Om getrou te wees aan Sy Roeping.

Die afgelope tyd het die onderwerp van hoe om dankbaar te leef baie in my gedagtes rondgemaal. En hoe om dit verder te neem as net dink. Ja, ek weet ons almal maak 'n verskil op een of ander area, hetsy dit nou in jou buurman se lewe is, en of dit nou is om iemand wat nie kos het uit te help. Daar is baie sulke voorbeelde. Maar wat ek wonder is doen ons regtig so baie soos wat ons soms dink? Of is dit 'n geval van ons regverdig baie ander dinge oordat ons dink ons doen ons deel. Doen ons regtig genoeg? Doen ek regtig genoeg?

Die gedagte is nie om iemand te laat skuldig voel nie. Ek sal graag net wil hê dat elkeen eerlik met homself moet wees. Soms wil ons by aksies betrokke raak, of stel ons dit uit wat ons al lankal wou doen. Dalk is hierdie net daai hupstootjie in die regte rigting. Want baie keer is dit wat ons uitstel, en soms afstel, iemand anders se antwoord op gebed. Partykeer is dit om 'n R10 in 'n blinde persoon se blikbekertjie by die robot te gooi. Ander kere is dit om iemand se rekening by die betaalpunt te vereffen. En partykeer is dit om iemand te help met hulle huis verf. Baie keer hoor ons daai stemmetjie, maar ons ignoreer hom - want more is mos nog 'n dag. En soms wag ons vir die "teken" in 'n wolk...net oor ons twyfel.

Maar dit sal fantasties wees as ons elke dag reageer op dit wat in ons harte is. Ek weet die nood is groot, en dit voel soms soos 'n onbegonne taak om almal te help - maar ons moet doen wat ons kan doen. Want as elkeen doen wat hy kan doen, gaan ons 'n enorme verskil in die wêreld sien. En ons is nie alleen nie. Ons het mekaar om te help, en Jesus is aan die stuur van sake.

En ek weet dat sy hart verseker by die is wat behoeftig is - dit staan so duidelik in Sy Woord.

Die afgelope tyd was ons as gesin betrokke by 'n heel paar gesinne waar daar op baie areas 'n groot tekort is, maar waar hulle nogsteeds dankbaar leef. Dit sit baie dinge in perspektief, en het ons verseker aangespoor om die moue op te rol en te doen wat ons kan. Daar is verseker uitdagings, en soms raak 'n mens moedeloos as jy nie alles oornag kan verander nie. Maar ek dink dit is 'n leefstyl, en iets wat gaan groei met tyd.

Dit gaan ook nie net oor geld gee nie - daar is dinge soos tyd of net 'n bietjie geselskap. Of net iemand in die oë kyk en hom laat waardevol voel - want in God se oë is hy/sy verseker waardevol. Maar ons as mens is mos maar geneig om iemand se waarde te meet aan sy status.

In my hart glo ek gaan die jaar 'n jaar wees waar ons mekaar gaan aanspoor om aktief betrokke te raak daar waar daar nood is. Dink kreatief, en skakel by God in en hoor waar hy jou kan gebruik. Kyk deur Sy oë na die wêreld, en vra Hom om jou te lei daar waar daar 'n behoefte is.

Saam met al die gedagtes het ek vandag 'n wonderlike dag beleef saam met Norma en haar seuntjie Accolade van Zimbabwe. Die detail is nie hier van belang nie, maar net dat ek iets van God se hart vir ons ervaar het. En dit is lekker!

Ek weet nie heeltemal waarheen al die gedagtes lei nie, maar ek vertrou dat dit die begin is van soveel meer. En dat Jesus dinge in my hart en in julle harte gaan losmaak wat ons stad, en selfs ons wêreld gaan verander.

Sal verseker nog 'n inskrywing moet maak, want daar is nog so baie om te deel.

Maar ons gesels weer.

Karen.

Huweliksherdenking, Moyo en liefde.

Die week was wonderlik, en met tye het dit behoorlik gevoel asof ek sweef en my voete nie grond raak nie. Met tye besef 'n mens mos net opnuut hoe baie jy het om voor dankbaar te wees en om voor te leef.

Gert en ek was op 23 Oktober 4 jaar getroud. Shoe, die tyd vlieg. Maar wat 'n wonderlike 4 jaar was dit nie. Dit is dalk net 'n datum en 'n getal, maar in my hart is daar ook 'n stuk opgewondenheid oor dit wat nog voorlê. Met alle eerlikheid kan ek sê dat ek uitsien na dit wat voorlê, en dat ek glo dit gaan nog beter wees as dit verby is. Om sovêr te gevorder het gaan verseker gepaard met 'n klomp genade - genade vir mekaar en ook genade van ons Vader.

4 Jaar later is ek nogsteeds verlief op my man, en kan ek my nogsteeds verkyk aan hom. As vrou is ek so "gebless" want hy behandel my regtig soos 'n prinses. In dit alles kan ek regtig getuig dat die Here goed is vir ons!

Soos die tyd aanstap ontdek 'n mens regtig meer van God se meesterplan rakende die huwelik. Daar is soveel daarin opgesluit. Vreugde, geluk, blydskap, vervulling, liefde, vergifnis, genade - om net 'n paar te noem.

Saam met al die opgewondenheid bederf my man my toe behoorlik, en is ons Donderdagaand Moyo (by Spier) toe vir ons huweliksherdenking. En wat 'n spesiale aand! Ons het soveel pret gehad, en dit regtig baie geniet. Kyk, die liefde bly darem maar mooi en lekker! Ons het die interessantheid van die plek geniet, die musiekies en natuurlik die heerlike kos. Die volgende oggend was ons so moeg gewees - kompleet soos twee gevoel wat op die tafels gedans het. Maar dit was glad nie die geval nie. Dalk die ouderdom?

My kop is nogsteeds in die wolke. Maar eintlik kan dit mos maar altyd so wees. Die lewe gooi genoeg uitdagings ons kant toe, so dit wat goed is kan ons netsowel met oorgawe geniet!

Die liefde is mooi. Die liefde is lekker. God se liefde vir ons is volmaak.

Niks spesifiek nie

Ek wou al Vrydag so 'n paar gedagtes deel, maar die laaste deel van die dag het so effens onder my uitgehardloop. Nou is dit Maandag, en ons is weer volstoom aan die gang.

Is egter baie opgewonde oor hierdie week, want Donderdag is Gert en ek al 4 jaar getroud. Dit voel of ons net gister getrou het, maar aan die anderkant voel dit weer asof daar 'n leeftyd se mooi herinneringe tussen ons is. So nog 3 slapies voor ons dit vier!

Die naweek was besonders lekker, en my man het my behoorlik bederf. Ek waardeer hom regtig so baie. As gesinnetjie het ons so lekker tyd saam spandeer, en in dit alles het ek net weereens besef hoe baie die Here ons mee seën. Alberto raak by die dag groter en ouliker, en hy sit verseker elke dag 'n glimlag op ons gesigte. So kruip hy ook elke dag al hoe dieper ons harte in my sy geluidjies, skaterlaggies en groot ogies. En soos Gert altyd sê - ons kan verseker nie net by een stop nie. Dis dan so lekker. En lekker is dit verseker!

En ja, dit is. Om ouers te wees is 'n hele nuwe ervaring, en ons leer so baie. En verseker ook oor ons afhanklikheid van God in dit alles. Die hele besef van wat onvoorwaardelike liefde is, en hoe die Here ons liefhet "ten spyte van" kry vir ons 'n nuwe betekenis. Dis asof ons net meer van God se vaderhart beleef. Wat 'n seën!

So tussen al hierdie opwindende ervarings is ek ook besig om te studeer. Party dae is dit maar moeilik aangesien daar soveel lekkerder dinge is om te doen - maar na 4 Februarie is dit vir eers klaar. Dan gaan ons behoorlik die son, sand en see geniet! Voor dan is daar darem nog 'n paar lekker kuiers wat voorlê soos ons beplande ski naweek, 'n kamp, 'n troue, 'n verjaarsdag of twee, lekker kuier saam met vriende en familie. Mmm, waar gaan ek tyd kry vir swot!?

Vandag sit ek hier met 'n hart wat oorloop van liefde en dankbaarheid.

Sien uit na dit wat voorlê.

Angus Buchan Event, Newlands

Believable!

What a privilege to be part of what God is doing all over South Africa.

We were fortunate enough to attend the Angus Buchan event at Newlands over the weekend, and we had the most amazing time in the presence of God. The message was so simple, yet so powerful. There is truly a revival in our country, and we are definitely part of something bigger. Something bigger than ourselves or a big event like this taking place in a big stadium.

God is GREAT and this was once again evident over the course of the weekend.

Saturday's message really touched my heart, and my hearts desire is that I will never be the same again. But that this fire inside of us will also change our families, our friends and our communities. Not because we are better, but because we love them as Jesus loves us.

This weekend was not about Angus Buchan - and he will be the first one to tell you that. Him leading all these event is just an act of obedience and faith. This is about God answering our prayers, and about revival in this wonderful country of ours. About people coming together and declaring that Jesus is Lord of their lives and their families. About people stepping out and shouting God's fame.

It was amazing to see how people left behind their blankets at the end of the evening - there were almost 6000 blankets collected. And there were almost 13000 people who made a first time commitment to Jesus.

As I am sitting hear I am so excited about what is happening - in our family, in our church and in our country.

To God be all the glory!

Berge, sneeu en 'n reënboog.

Die afgelope naweek het ons so 'n bietjie op die plaas saam met goeie vriende van ons gaan kuier. In plaas van lekker buite stap en trekker ry, het die wind verwoed gewaai saam met swaar buie reën wat gereeld geval het. En toe natuurlik Sondagoggend se sneeu op die berge. Maar gelukkig was daar 'n lekker kaggel en goeie geselskap om die koue te verdryf.

Sondagoggend het ons so 'n bietjie uitgery McgGregor se kant to om die sneeu op die berge van nader te beskou, en was dit nou nie 'n belewenis nie! Op pad terug huis toe het dit begin sneeu en ons almal het in verwondering gestaan. So tydjie daarna maak die mooiste reënboog sy verskyning en ons word herinner aan sy belofte, Gert en ek raak toe so aan die gesels, en daar kom ons net tot die besef dat maak nie saak wat in jou lewe aangaan nie - die natuur het maar net 'n manier om dinge hierbinne te roer. En allerande interessante emosies te ontlok. Hoe kan 'n mens nie geraak word deur God se skepping nie?

Ja, 'n mens raak soms vasgevang in die baksteenwêreld waarin ons leef - maar sodra 'n mens 'n bietjie buite die gewoel van die stad kom is dit net asof jy 'n rustigheid en 'n vrede ervaar. En weer daai mooi dinge in die natuur raaksien wat ons soms so miskyk.

Maak nie saak wie en wat jy is nie - ons God het verseker 'n manier om elkeen van ons se lewens aan te raak. En 'n lewe wat deur hom aangeraak is kan tog nooit weer dieselfde wees nie?

Vandag is 'n pragtige dag. Die wind waai nie, die see is plat en die lug blou. En dit raak my hart. En om dit alles af te rond lê Alberto vir my en glimlag terwyl ek dit tik.

Mag ons nooit 'n dag laat verbygaan sonder om God se hand daarin te sien nie.

Ons gesels weer,
Karen.

Die liefde bly darem maar mooi

Ek sit nou die dag in die bakkie voor 'n winkelsentrum en wag vir my sussie wat in die bank is toe die volgende voor my afspeel. Iets wat my hart met altwee hande vasgegryp het.

Aangestap kom 'n ouerige oom en tannie, en op hulle gesigte kan jy die paaie sien wat hulle al gestap het. Die oom lyk na die sterker een, en stoot die trollie met die twee sakkies inkopies in. Die tannie klou met amper al haar krag aan sy arm vas. Na elke vyf tree stop sy en haal eers 'n bietjie asem. Jy kan sien sy loop baie moeilik, maar sy byt vas. Geduldig gaan staan die oom langs haar, wag tot sy kans sien vir die volgende vyf tree, en dan stap hulle verder. So vorder hulle tot by hulle karretjie wat langs ons geparkeer staan. Terwyl die oom gaan oopsluit en die sakkies gaan inlaai, gaan staan die tannie teen 'n paal en rus en wag totdat die oom haar by die kar kan inhelp.

As ek deur die dag ry, spring Ben ons Labrador gewoonlik agterop die bakkie, en pak die rit saam aan. Hy geniet die vars lug baie, en gaan staan graag reg vir die wat verbykom om sy kop te vryf. Hy is 'n regte ou liefdesvraat. Terwyl ons so sit en wag maak ek en die tannie oogkontak, en ek kan sien sy beduie iets van die hond. So beduie ek terug dat hy nie sal nie byt nie. Ek dink toe sy is bang om in die kar te klim aangesien Ben met sy kop oor die bak loer. Die oom beduie toe ook vir haar iets van die hond agter op die bakkie, en ek beduie weer hy is vriendelik. So kop hulle aangestap verby hulle karretjie en gaan staan langs die bakkie en die tannie Ben se kop met altwee hande te vryf. En toe kom die trane. Sy is toe eintlik mal oor honde, en die oom weet dit. Spesiaal bring hy haar toe om die hond te vryf, en jy kon sit hoe die liggies daarbinne aangaan.

Sy loop so moeilik, maar die oom het geweet dat dit vir haar iets sal beteken en doen toe die moeite. Saam-saam is hulle weer daar weg, en mooi help hy haar in hulle karretjie. En na al die jare kan jy nog sien hoe hulle liefdesvuur hoog brand. Hoe hulle ten spyte van 'n leeftyd saam nogsteeds mal is oor mekaar. Duidelik doen die oom die inkopies, maak die kos en sien om na dit wat in die huis gedoen moet word. Maar hy doen dit uit liefde vir sy vroutjie. Hy het nie uitgeklim toe dit moeilik raak nie. Jy kan sien hoe hy na haar kyk - met soveel liefde en deernis in sy oë.

En toe besef ek net hoe mooi die liefde eintlik is. Ons koppel dit so maklik aan ouderdom en 'n figuur en alles wat daarmee saamgaan. Maar dit is eintlik so vêr verwyderd van wat liefde eintlik is.

1 Corinthians 13:4-7
Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres.

Lank na hulle weg is het die gedagtes deur my kop bly maal. In vandag se lewe word liefde so goedkoop gemaak, en goedkoop is dit glad nie. Veral as jy op 80 nog kan handjies vashou en na mekaar kyk met liefde in jou oë. Veral as jy nog verlief is...selfs al het die uiterlike dalk verander.

Maar shoe, die liefde bly darem maar mooi.

Teleurstelling het grense, hoop nie...

Die afgelope tyd het ek baie loop en wonder oor teleurstelling, en was selfs daarmee gekonfronteer. Dit is iets wat elkeen van ons se pad langs kom iewers in ons lewe hier op aarde. En vanoggend lees ek die volgende woorde van Martin Luther King raak. "We must accept finite disappointment, but never lose infinite hope"

Met ander woorde, teleurstelling het grense en is onderhewig aan omstandighede. Maar hoop het geen grense nie. Die Bybelse definisie vir hoop is "a confident expectation."

Verlede Woensdag het ons juis oor o.a. oor hoop in ons sel gesels. Dit is in tye van teleurstelling wat ons juis op God moet vertrou. Wanneer daar 'n uitdaging is en ons nie aldag weet om dit te hanteer nie, moet ons weet dat die Here alles onder beheer het. Hy dra ook ons belange op sy hart. Die volgende teks is welbekend. Dit is een ding om hom te lees, maar dit is belangerik om dit te glo en nie toe te laat dat twyfel en teleurstelling jou gedagtewêreld oorheers nie.

Rom 8:28 And we know that all things work together for good to them that love God, to them who are the called according to his purpose.

We serve a powerful and able God, who is also concerned about our every care. God works all things out for our good. Trust in the Lord and believe His promises in His Word. Our God will never fail you.

Ps 31:24 Be strong and take heart, all you who hope in the LORD.

Ps 25:3 No one whose hope is in you will ever be put to shame...

En die "challenge" is nie om dit wat hierbo staan te lees of te besef dat dit waar is nie, maar om dit te leef! En om ten spyte van teleurstelling nogsteeds 'n "confident expectation" te hê!

Ek groet eers.